"Saklanmak bir zevktir, bulunmamak ise bir felaket." ("It is a joy to be hidden and a disaster not to be found.") — D. W. Winnicott
Çocukların sıkça oynadığı ve birçok yetişkinin çocukluğunda deneyimlediği bir oyun vardır: Saklambaç. Bu oyun, saklanma ve bulunma arzusunu içeren anlam yüklü bir oyundur. İnsan, saklanmak ister ve hemen bulunmak istemez, ancak bir yandan da eninde sonunda bulunmayı bekler. Bu çelişki, oyun boyunca sürekli bir gerilim yaratır.
Winnicott, saklanmanın bir keyif olduğunu belirtirken, bulunmamanın ise bir felaket olduğunu söyler. Saklanan bir kişi, bulunmadığında duygusal olarak oldukça zorlanabilir. Çünkü saklanma arzusu ile bulunma arzusu birbirine bağlıdır ve içsel bir gerilim yaratır. Bu iki arzu arasında denge kurmaya çalışan kişi, eğer bulunmazsa, yalnızlık, hayal kırıklığı ve öfke gibi duygularla karşılaşabilir.
İnsan, kendisinden de saklanabilir. Kendi ruhsallığından, düşüncelerinden, arzularından, korkularından ve duygularından uzak durabilir. Kişi, kendisini duymamakta, söylediklerini fark etmemekte ya da bedeninin verdiği tepkileri görmezden gelmekte olabilir. Bunlar, rahatsız edici çatışmalarla yüzleşmekten kaçma çabasını içerebilir; bu, bilinçdışı bir şekilde de gerçekleşebilir. Ancak saklambaç oyunlarındaki gibi bu saklanma hali, aslında bir "bulunma" arzusunun da bir ifadesi olabilir.
Kişinin uzun süre kendisinden saklanması, kendi ihtiyaçlarını ve sınırlarını anlamakta zorlanmasına, duygusal çatışmalarını fark etmeden deneyimlemesine ve kendisiyle ya da başkalarıyla sağlıklı ilişkiler kurma kapasitesinin azalmasına yol açabilir.
Bazen insan, iç dünyasında bir oyun oynar ve saklanır. Saklandığı şey, yüzleşmek istemedikleri veya kendisi olabilir. İçindeki kaybolmuşluk, kendi içine saklanma hali, yalnızca kendisinin fark edebileceği bir yerden çözülebilir. Çünkü kendi içine saklandığında onu bulabilecek kişi yine kendisidir. Kendini bulma yolculuğu kişinin iç dünyasından geçer.
Kendimizle oynadığımız saklambaçta, saklanan da ebe de nihayetinde bizizdir.