"Filmlerde, romanlarda ya da belki de kendinizin veya bir başkasının kişisel deneyiminde, bir dağın zirvesine çıkıp gökyüzüne doğru haykıran birine şahit olmuşsunuzdur: “Sesimi duyan var mı?”
Çeşitli kelimeler veya cümleler arasında neden bu özel cümlenin sıkça seçildiğini ve tekrarlandığını hiç düşündünüz mü? Birçok farklı ifade varken bu cümlenin pek çok kişi tarafından tercih edilmesi bir tesadüf müdür?
Yoksa bu cümle, birçoğumuz tarafından farkında olarak ya da henüz farkında olmadan, bilinçdışımız ve ruhsallığımız tarafından özenle seçilmiş olabilir mi?
Bir dağın zirvesinde, ıssızlıkta, kimseden cevap almayacağını bilse de haykırır insanlar: “Sesimi duyan var mı?” Ve bir cevap gelir, yankısı giderek sessizleşerek kaybolur: “Sesimi duyan var mı?”
“Sesimi duyan var mı?”
İnsan, sesini duymak ister. Sesini duyan birilerinin olup olmadığını merak eder çünkü çoğu zaman kişi, kendi sesini duymakta zorlanır. Kendisinden başka kimsenin duymayacağını ve geri yanıt vermeyeceğini bilse de bu soruyu haykırır; çünkü sesini en çok duyurmak istediği kişi yine kendisidir.
Bu soru, çoğu zaman insanın kendisine sorduğu bir sorudur; kendisine bir çağrıdır. Sesini duyurmak istediği ve duymasını en çok istediği kişi yine kendisidir.
Sorusuna cevap olarak yine kendi sesini duyar insan. Gelen cevap, “Sesimi duyan var mı?” diye sorar. Belki de tam da o an insan, vazgeçmemeli ve “Evet, sesini duyan var.” diyebilmelidir. Bunun içinse, şüphesiz, insanın önce kendi sesine kulak vermesi gerekir. Kendisini duyabilmesi için kendisini dinlemesi gerekir.
Kendinize yaptığınız çağrıları duyabiliyor musunuz? Peki, bunların ne kadarını gerçekten duyabiliyorsunuz?
Psikoterapi, kişinin yalnızca terapisti tarafından dinlendiği ve anlaşıldığı bir yer değildir.
Psikoterapi, aynı zamanda kişinin kendi sesini, kendi yankısını duyduğu; kendisini dinlediği ve anladığı bir yerdir.